Ola amigos en Belgica,
Hier zijn we dan weer. Alles in orde daar, met ons is alles prima.
Na de terugkeer van de hoge Altiplano waren we nog een dag in Arica om het vervolg voor te bereiden.
Met de bus zijn we tot Inquique gereden,over de Panam highway, met flinke afdalingen en klimmen naar twee oases die in diepe valleien liggen.
Dit zijn de enige groene plaatsen die men tegenkomt. Hier kweekt men groenten en (tropisch)fruit. Voor de rest is het landschap volledig droog, niets groeit er.
Aan de afslag naar Iquique, ligt aan zee 40 km van de Panam, zijn er een aantal spookdorpen. Deze mijndorpen zijn reeds tientalle jaren verlaten en liggen er desolaat en verroest bij.
De Panam is een weg die vertrekt in Alaska en eindigt in Vuurland.
Op 10km van Iquique zien we vanuit de hoogte de stad in een grote baai aan de zee liggen. Rondom ons zweven een tiental deltavliegers naar beneden, een prachtig zicht.
Iquique is een havenstad,vooral voor de mijnbouw in de woestijn en vissershaven.
Van hieruit zijn we met de fiets, langs de kustweg, naar Tocopilla gefietst (ca 250km). We hebben wel navraag gedaan, want deze weg was afgesloten voor autoverkeer wegens de aardbeving, dicht bij Tocopilla was een tunnel zwaar beschadigt. Maar wij zouden door mogen.
De eerste 50km was het nog vrij druk, verkeer naar het vliegveld en enkele mijnen iets verderop.
Daarna hadden we de weg voor ons alleen, in 2 dagen zijn we hooguit 30 auto’s tegengekomen.
Aan de rechterzijde ligt de stille oceaan, met een meestal ruwe rotsige kustlijn.Tussenin liggen er weg enkele mooie zandstranden.
Een groot probleem is dat de Chileenen onvoorstelbaar veel rommel kunnen achterlaten.Alles laten ze achter.
Op deze kustlijn zitten enorm veel zeevolgels, Alle soorten meeuwen,pelikanen,aalscholfers en nog vele anderen.
Aan de monding van de rio Loa, dit is de enige stroom(pje) dat door de woestijn loopt komen er s’nachts ook lederschildpadden aan land.
Op diverse plaatsen hebben we ook zeeleeuwen kunnen bewonderen.
Ook zijn er een aantal armzalige vissersdorpjes langs de kust. Ook zeewier wordt er veel geoogst.
Aan de linkerzijde heb je een vlak stuk van gemiddeld 500m en dan rijst stijl het kustgebergte omhoog, tot ca 2000m hoogte.
Deze zijn volledig kaal.De uitersten liggen vlak bij elkaar.
Toen we de tunnel, op 30 km voor Tocopilla bereikten, bleek dat we daar enkel om 10 u s’morgens mochten passeren.
Er zat niets anders op dan onze tent in een vlakbij gelegen visserdorp op te stellen.
De mevrouw die ons tegenhield aan de tunnel nodigde ons uit om s’avonds bij hen te komen eten. De mensen zijn niet rijk maar wel zeer gastvrij en nieuwsgiering.
Van waar kom je, waar ga je naartoe, ze willen het allemaal weten.
We hebben dan s’avond een lekkers barbeque gehad.
De volgende dag werden we, met een auto voor en een achter ons door de tunnel geleid.
Het laatste stuk weg naar Tocopilla heeft zwaar onder de aardbeving te lijden gehad. Scheuren in de weg, veel rotsen en steenslag op de weg,weggezakte bermen ed
Ook Tocopilla heeft zwaar geleden onder de aardbeving.Zeker 3/4 van de huizen vertoont scheuren, soms zijn er muren ingestort, een huis was volledig ingestort.
De behuizing is dikwijls zo armzalig dat het verschil tussen al of niet beschadigd weinig opvalt.
Het leger en vele andere hulpdiensten waren uitgebreid aanwezig.Tocopilla was voordien al geen mooie stad.
De nacht van zondag op maandag hebben we nog 2 flinke naschokken gekregen, gans het hotel trilde. Voor ons was het wel schrikken, de plaatselijke mensen zijn blijkbaar dit wel gewend.
Maandagmorgen(26-11) zijn we, met een zwaar beladen fiets (ca 20l water en eten voor 3dagen) richting oost vertrokken. Net de stad uit hadden we een flinke klim, het kustgebergte op, te doen.
Na bijna 20 km hadden we het ergste gehad,we zaten dan op ca.1500m. Na een vrij vlak stuk daalden we af naar de centrale vallei,tussen het kustgebergte en de altiplano. Op de weg zit vooral zware vrachtwagens en pick-ups. Bijna allemaal begroeten ze ons met klaksoneren en/of zwaaien.
Na 78 km houden we het voor bekeken,we zijn dan in het mijnstadje Marie Elena beland. Dit is een grauw mistroostig groot dorp.
De huizen, zoals bijna overal waar we tot nu toe geweest zijn, erg zijn schamel. Dikwijls gemaakt van planken, ijzeren golfplaat, zeildoeken, leemen wanden ed
Velen vertonen spleten en hebben geen verwarming. We denken soms ook dat ze er niet zoveel belang aan hechten.
In de centra van de steden zijn de huizen beter, maar ook niet te vergelijken met onze huizen.
In de steden zijn er nogal wat oude charmante houten huizen. Met aardbevingen hebben die ook geen problemen.
De volgende dag trekken we verder,naar de Panam toe en vervolgens de rio Loa over. Zo stijgen we de vallei uit, een bijna kaarsrechte weg,door een volledig lege woestijn. De ganse dag komen we niets tegen, behalve de andere weggebruikers.
Na 80km zoeken we een enigzins verborgen klampeerplaats, 250m van de weg.
En zoals gebruikelijk, tent opstellen, eten klaarmaken, nog wat lezen voor de volgende dag en vroeg tussen de lakens.
De volgende dag voelen we de vermoeidheid van de 2 zware voorgaande dagen, met daarbovenop een stuk dat sterk stijgt en wind op kop.
s’Morgens nl komt de wind uit de bergen. s’Middags heeft de zon de lucht opgewarmd, die stijgt en dan komt er een flinke zeewind opzetten.
Tevens is het in de woestijn s’morgens nog vrij koud,zodat we meer kleren moeten aantrekken.
De klim is gelukkig niet zo lang, dan hebben we ca 2800m hoogte bereikt.
Dan komt er een prachtige afdaling van 8 km tot de koper-en molbybdeenmijn Chuquicamata.Dit is de grootste open mijn ter wereld.
Daar stoppen we om ons in te schrijven voor een bezoek de volgende dag.
Om 10u zijn wij de eerste klanten aan de balie. De man bied ons een tas koffie aan en wil zo vanalles weten over onze reis.
Als we hem over de geblokkeerde tunnel vertellen wist hij verdorie al van die twee fietsers. Andere mensen van de mijn waren daar ook, ze hebben ons waarschijnlijk door de tunnel geleid. Hij stelde vast dat die 2 en wij dezelfde waren, er zit echter wel 200km tussen die twee plaatsen.
Je ziet, we worden hier wereldberoemd!!
Daarna zijn we verder naar Calama afgedaald. Hier nemen we een tweetal dagen rust en verzorgen de berichtgeving.
De volgende plannen zijn San Pedro bereiken.
De droge groeten uit Noord Chili.
Gilbert en Agnes
PS. bedankt voor de vele reacties.
Fietsen door Chili en Argentinie 